खंत

श्री गणेशाय नमः

नमस्कार, 

मी अजित विनोद पंडीत आज पासून मी "नॅनोकथा" हे छोट्याश्या हलक्या फुलक्या कथांचे सदर सुरू करत आहे, आपण माझ्या अष्टागर पालघर ह्या ब्लॉगला खूप चांगला प्रतिसाद दिलात त्याबद्दल मी आपला ऋणी आहे. नॅनोकथा ajittales.blogspot.com ह्या माझ्या ब्लॉगला आपण असाच प्रतिसाद द्याल याची मला खात्री आहे. चला तर आपण सुरूवात करूया आजच्या पहिल्या कथे पासून.

आजच्या कथेचे नाव आहे "खंत"

काहीवेळेस आपल्याला एखादी गोष्ट करायची खूप इच्छा असते मात्र परिस्थिती आपल्याला ते करू देत नाही. मनात असून देखील एखाद्याला आपण मदत करू शकत नाही, ह्यापेक्षा वाईट दुसरी गोष्ट नसावी.

सद्यस्थितीमध्ये आपण कोरोना महामारीला सामोरे जात आहोत या आजाराने अनेक गोष्टी बदलून गेल्या आहेत अगदी साध्या वाटणाऱ्या गोष्टी आपण करू शकत नाहीत. त्याच अनुषंगाने आजची कथा आहे.

अजय खूप चांगला आणि साधा युवक, सगळ्यांचे सगळे छान व्हावे ह्या मताचा. खूप काही नाही पण छोट्यामोठ्या मदती करायला त्याला आवडत असे. एकदा आपल्या चारचाकी वाहनातून भरदुपारी सरकारी कार्यालयातील ऑफिशियल काम आटोपून पुन्हा ऑफिस ला निघाला होता. मे महिना म्हणजे,  वैशाख वणवा पेटला होता 22 ते 25 किमी प्रवास होता म्हणून अजय ने एका ठिकाणी गाडी थांबवून चाकातील हवा चेक करत होता. त्या रणरणत्या उन्हात एक 16 ते 18 वर्षाचा मुलगा त्या रस्त्यावरून चालत येत त्याच्यापाशी येऊन थांबला. धाडस करून अजयला म्हणाला "मला पुढच्या गावी सोडाल का?"

खरंतर अजय तेथेच चालला होता आणि मदत करणं हे तर त्याचा आवडीचे काम. अजयच्या तोंडातुन हो निघणारच होते मात्र त्याच्या डोक्यात विचार आला कोरोनाच्या काळात मस्कविना ह्याला गाडीत कसे घ्यावे. त्या मुलास नकार देत मी इथेच शेजारील गावात जातोय असे म्हणूण वेळ मारून नेण्याचा प्रयत्न केला आणि अजय गाडीत बसला. मात्र तो मुलगा गाडीच्या दारापाशीच उभा राहिला आणि म्हणाला जिथवर जाल तिथं सोडा असे म्हणत वि विनंती करू लागला.

त्या रणरणत्या उन्हात 22 ते 25 किमी प्रवास पायी करणे म्हणजे कठिण होतं, त्याची दया येत असूनही संभावित कोरोना संक्रमणाच्या भीतीने अजय पहिल्यांदा माणुसकी सोडून वागला होता. अजयला नाही म्हणवतही नव्हतं पण पुन्हा नकार देत तो मार्गस्थ झाला. डोक्यात विचारचक्र मात्र सुरूच, मी काहीच मदत करू शकलो नाही.

पुढे त्याच्या मनात आले की त्या मुलास आपण प्रवास करण्यासाठी पैसे तर नक्कीच देऊ शकलो असतो, पैशाअभावी तो पायी प्रवास करत असेल. पण हे मला आधी का नाही सुचले असा विचार करत तो स्वतःला दोष देऊ लागला, पण आता वेळ निघून गेली होती त्याचे ऑफिस समोर होते.

पुढील अनेक दिवस ही खंत त्याच्या मनात राहिली. खरच या आजारामूळे आपण किती असहाय्य आणि स्वार्थी झालोय नाही का?

कथा कशी वाटली ते कमेंट करून नक्की कळवा.

धन्यवाद,

अष्टागर ब्लॉग वाचा येथे क्लिक करून